The World Shattered Yesterday
The wind bore water, the water bore fish,
the fish lifted the rocks, the rocks lifted the earth afloat.
The wind severed the earth in two:
one was ruled by a woman;
the other was ruled by a man.
They stretched a hundred yot apart,
Before they collided into one.
(Creation myth from the Pathamakappa Scripture)
The world shattered yesterday when the monks struck the drums at dawn, shattered into pieces with no signs of warning, when wind was still rocking the leaves and the birds were fluttering and feeding, unperturbed. I witnessed the world fall apart before my very eyes, full of horrors too viscous for words to describe. Just my father, myself and my two sisters (I’m obliged to call one of my sisters ‘Mother,’ as befits the first word in my life that I’ve ever uttered to her; my father denied being called my mother’s husband or anyone else’s, because my other sister was his only wife; with me and his close acquaintances, however, he acted like my mother’s husband and everyone else’s) had survived by a hair’s breadth. The others vanished in the explosion, incinerated to mere dust and ash, wiped out in the blink of an eye along with all remnants of the old world.
The old world that I had lived all my life.
The old world that was once familiar to everyone.
I don’t know if I should be happy or sad for having survived the annihilation of the world, this time and the previous times, with my father and my two sisters in this eerie emptiness with no water or food. The air was so thin that breathing like before was asphyxiating. Our spectral faces loomed out of our ashen eyes. I blinked drearily as the energy in my body dwindled. We should have all died along with the splinters of the old world. We should never have survived.
I moved closer to them as they clutched and clung onto each other. Their bulging glares struck a sharp, tremulous chord down my spine, the demeaning kind that depleted me since the old world. My father despised me and any men in that world for that matter; he was willing to destroy them at any given moment. Both my sisters were no different, except for one of them: my mother, who protected me when I grew up. All of my brothers died long before the old world itself perished.
I survived the old world thanks to my inhuman fortitude: I had to provide for my family by labouring in the farm and the production line of the family’s factory; I fed them, washed their dishes, cleaned up after them, chauffeured them around, and even lugged things around at family business’s construction site. In its normal state, my small and innocuous body served as an excellent shield since birth.
I was born after my mother or sister was pregnant with me for just fifteen days, weighing merely fifty grams, no more and no less. It wasn’t a natural birth or caesarean, but rather a birth forced by my father’s desire to terminate me. Throughout fifteen days of my mother’s pregnancy, my father repeatedly insisted on my abortion with suppository drugs and by squeezing me out. I clung on until the very last second before surrendering, wrung alive from my mother’s womb against my father’s wish.
My father didn’t stop there: when he saw me after I was aborted and still kicking, he proceeded to mangle me, throw me into a fruit blender that was left running for an entire year, and leave me to scorch in the sun for years after that. Yet I was alive and breathing, able to stand up and walk around just fine. Throughout the year of lying outside in the sun, my mother would hurriedly steal one or two drops of her breast milk to feed me, which kept me alive throughout my time in the old world and into this new one.
Since I refused to conveniently die like my other siblings, my father finally gave up on trying to kill me and, instead, banished me to the very edge of our land. There, he built me a house the size of a hand’s length, with meagre amounts of food and air to breathe, and enslaved me to a life of crippling toil in attending to each and every task of caring for him and his family. When I worked my body grew infinitely larger, preventing me from doing anything else besides the task at hand, and when dusk fell and the day’s work came to end, I shrivelled back to the size of a thumb, crawled back into my tiny house, and slept as deep as death until it was time to work again.
“You shouldn’t have survived. Ha… well then,” my father uttered his first sentence to me as I moved in closer.
“You survived it too,” I responded.
“Of course, he’d survive.” My sister, who was also my mother, chimed in before mounting herself on top of my body, her glare pregnant with the silent rage like that of an army’s high commander or a company’s CEO in the old world. I struggled to escape, but my body withered with each attempt.
“Let him go. I’m hungry,” my father demanded, and so I was released.
“Go on. Find me something to eat. Oh… no. You’ll run away from us. You better start digging here, in case there’s any food or water underground. Go on! Hurry up and dig! You hear me?”
Obeying my father’s command, I started digging for food and water that he suspected was buried below.
My dexterous hands worked, and my body grew larger by the minute, boundless with energy pulsing through every limb at full capacity. Relentless hours of digging deeper and deeper bore no signs of food, water or anything else but the everyday appliances that were excavated from the depths of the old world and kept on piling and multiplying on top of each other. My body grew infinitely larger than it had in the old world. I was no longer tired or hungry for anything else; I dug until my father’s voice, which was commanding me to stop, turned hoarse and feeble, scraping for its last breath.
At his command, I suddenly came to a halt, and a few seconds later, both of my sisters charged themselves towards me, shadowed by my father, who was clutching a machete that I had just unearthed. He clambered up my body, reached for my neck, and slit my throat open.
ลมซูน้ำ น้ำกะเล่าซูปลา
ปลาซูหิน หินซูดิน จังบ่จมลงได้
ลมพัดให้ เป็นดินสองแผ่น
แผ่นหนึ่ง หญิงอยู่เฝ้า เป็นเจ้าแผ่นดิน
แผ่นหนึ่ง ชายอยู่เฝ้า เป็นเจ้าแผ่นดิน
ไกลกันล้ำ พอประมาณฮ้อยโยชน์
แล้วจั่ง ติดต่อจ้ำ กันเข้าแผ่นเดียว
(กำเนิดโลกจาก คัมภีร์ปฐมกัป)
โลกแตกแล้วเมื่อวานนี้ตอนพระตีกลองเพลย่ำแรก,
แตกออกเป็นเสี่ยงๆ โดยไม่มีลางบอกเหตุมาก่อน ลมยังไกวใบไม้ นานานกยังกระโดดโลดเต้นกี้กๆ ฮ้องหากินปกติ ผมอยู่ในเหตุการณ์โลกแตกและเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเต็มสองตา สยดสยืดเกินพรรณนาออกมาได้หมด มีเพียงพ่อ ผม และพี่สาวของผมอีกสองคน (หนึ่งในสองคนนั่นผมต้องเรียกเธอว่า ‘แม่’ จึงจะถูกต้องกว่าจากตามที่ผมเคยเอ่ยปากพูดปากจากับเธอในคำแรกของชีวิต ต่อหน้าคนอื่นคนไกลพ่อของผมจะไม่แสดงตนว่าเป็นผัวของแม่หรือแม้แต่คนอื่นๆ เขามีเมียเพียงคนเดียวคือพี่สาวอีกคนของผม แต่ต่อหน้าผม ต่อหน้าคนใกล้ คนรู้จักมักคุ้นเขาแสดงตนเป็นผัวของแม่และคนอื่นๆ อย่างเคร่งครัด) ที่รอดตายมาได้ในสุดแสงตา คนอื่นๆ หายวับไปกับแรงระเบิด ตายไปเสียเสี้ยงหมดเกลี้ยงเป็นฝุ่นธุลี เพียงพริบตาเดียวทุกอย่างที่เคยเป็นโลกเก่าก็ไม่หลงเหลืออะไรอีกต่อไป
โลกเก่าที่ผมอาศัยอยู่มาตลอดชีวิต
โลกเก่าที่ทุกคนเคยคุ้นเคย
ไม่รู้ว่าผมควรจะดีใจหรือเสียใจที่มีชีวิตรอดมาได้จากการแตกสลายของโลกอีกครั้งหนึ่งในครั้งนี้ และรอดมาได้พร้อมกับพ่อและพี่สาวทั้งสองคน บนพื้นที่และความเวิ้งว้างว่างเปล่าและไม่มีน้ำไม่มีอาหารใดๆ แม้สักน้อยหนึ่ง อากาศหายใจนั้นก็บางเบาเกินกว่าจะผลีผลามสูดหายใจอย่างเคยเป็นมา ใบหน้าขมุกขะเม้าของทุกคนฉายผ่านแววตาอันอิดโรย ผมกะพริบตาถี่ๆ ร่างกายไร้เรี่ยวแรงลงอย่างรวดเร็ว ผมและพวกเขาน่าจะตายไปพร้อมกับโลกเก่าที่แตกสลาย ไม่ควรอย่างสุดยิ่งที่จะรอดชีวิตมาได้
ขยับตัวเข้าไปหาพวกเขาที่กำลังประคองตัวกองกอดกัน ดวงตาถลนถมึงทึงของพวกเขามองจ้องจนผมรู้สึกหวาดสะท้าน แววตาแบบนี้เป็นแววตาที่ทำให้ผมตัวเล็กลีบลงเสมอนับแต่ครั้งอยู่ในโลกเก่า พ่อไม่ชอบผมและไม่ชอบผู้ชายคนใดทั้งสิ้นในโลกเก่านั้น และก็พร้อมจะทำลายถึงแก่ชีวิตผู้ชายทุกๆ คนได้ทุกเมื่อ พี่สาวทั้งสองคนก็ไม่แตกต่างกันใด แม้หนึ่งคนที่เป็นแม่ของผมจะเคยปกป้องชีวิตผม จนผมเติบใหญ่มาได้ก็ตาม พี่-น้องผู้ชายของผมทุกคนล้วนตายไปหมดแล้ว ตายตั้งแต่ก่อนที่โลกเก่าจะแตกแล้ว
การที่ผมรอดพ้นอยู่ในโลกเก่าได้นั้นก็ด้วยความทรหดอดทนอันเกินผู้เกินคนและผมก็ต้องเป็นแรงงานหลักของครอบครัวในการทำไร่ไถนา งานในสายการผลิตของโรงงานอุตสาหกรรมของครอบครัว หุงหาอาหาร ล้างถ้วยล้างจาน ปัดกวาดเช็ดถูทำความสะอาด ขับรถขับเรือคอยรับใช้บริการ หรือกระทั่งแบกหามอยู่ตามไซต์งานก่อสร้างของกิจการของครอบครัว และร่างกายอันเล็กจ้อยในยามปกติ ไม่เป็นพิษเป็นภัยมาตั้งแต่เกิดนั่นก็เป็นเกราะกำบังชั้นดี
ผมเกิดมาตอนแม่หรือพี่สาวตั้งครรภ์ผมได้เพียงสิบห้าวัน แรกคลอดน้ำหนักห้าสิบกรัมไม่ขาดไม่เกินไปกว่านี้ ผมไม่ได้คลอดออกมาโดยตามธรรมชาติหรือผ่าตัดออกมา แต่คลอดออกมาด้วยการที่ต้องการจะทำลายชีวิตผมโดยพ่อ หลายต่อหลายครั้งในตลอดสิบห้าวันของการตั้งครรภ์ของแม่ที่พ่อพยายามให้แม่ทำแท้งเพื่อเอาผมออกมาทิ้งเสีย เหน็บยา บีบออก แต่ผมก็ดื้อดึงอย่างขนาด จนกระทั่งครั้งสุดท้ายที่ผมต้องจำยอมออกมาจากท้องของแม่ และไม่ตายอย่างสมใจนึกของพ่อ
พ่อไม่ได้หยุดอยู่แค่เพียงว่า: บีบออกมาจากท้องแล้ว เมื่อเห็นผมยังไม่ตาย เขาก็ไม่ได้ยอมแพ้ เขายังขยำขยี้ โยนลงในเครื่องปั่นผลไม้ แล้วเดินเครื่องปั่นอยู่เป็นเวลานับปีต่อเนื่องกัน เอาไปทิ้งไว้กลางแดดไว้เป็นปีๆ แต่ผมก็ไม่ตาย ยังหายใจ ยังลุกเดินไปมาปกติ และในตลอดขวบปีที่ผมนอนตากแดดอยู่นั้น แม่ก็มักจะลักลอบมาให้น้ำนมผมทีละหยดสองหยดอย่างรีบๆ เร่งๆ เสมอ และผมก็จึงมีชีวิตรอดมาได้ในโลกเก่าและก็รอดอีกครั้งในโลกใหม่นี้
เมื่อผมไม่ยอมตายลงอย่างง่ายๆ อย่างพี่-น้องคนอื่นๆ ท้ายที่สุดพ่อก็จึงยอมแพ้ และเนรเทศผมออกไปอยู่ไกลสุดของอาณาบริเวณบ้าน พ่อสร้างบ้านหลังเล็กๆ ขนาดกว้างคูณยาวคูณสูงแค่หนึ่งคืบมือให้กับผม มีอาหารแต่เพียงเล็กน้อย อากาศหายใจแต่เพียงเล็กน้อย และใช้งานผมอย่างหนักหน่วงที่สุดในทุกการสารพัดเพื่อเลี้ยงดูเขาและพวกเขา เวลาลงทำงานร่างกายของผมจึงจะมีขนาดขยายใหญ่ขึ้นไปเรื่อยๆ ไม่มีที่สิ้นสุด แต่ไม่สามารถออกเรี่ยวแรงทำอย่างอื่นได้เลยนอกจากการงานตรงหน้าเท่านั้น และพอตระเว็นค่ำคล้อยลงต่ำ เสร็จงานสำหรับวันแล้ว ร่างกายของผมก็จะค่อยๆ เล็กลีบฟีบฝ่อลงอย่างรวดเร็วเหลือขนาดเท่าเพียงนิ้วหัวแม่มือ และผมก็จะซุกเสือกตัวเองเข้าไปในบ้านหลังน้อยของผม พร้อมกับหลับลึกเป็นตายจนถึงเวลาทำงานอีกครั้ง
‘มึงไม่น่ารอดชีวิตมาได้เลย ฮึ..แต่ก็ดี’ ประโยคแรกที่พ่อเอ่ยต่อผมเมื่อผมขยับเข้ามาใกล้ๆ
‘พ่อก็รอดมาได้เหมือนกัน’ ผมตอบโต้ออกไป
‘แน่นอนพ่อต้องรอดอยู่แล้ว’ พี่สาวที่เป็นทั้งแม่ของผมด้วยว่าออกมา ก่อนที่เธอจะขยับเข้ามาคร่อมทับตัวของผมเอาไว้ สายตาของเธอถมึงทึงราวกับแววของผู้บัญชาการระดับสูงของกองทัพหรือประธานบริษัทจำกัดมหาชนในโลกเก่าที่กำลังโกรธเกรี้ยว ผมพยายามดิ้นฮึดสู้ แต่กลับทำให้ร่างกายของผมหดเล็กลงไปเรื่อยๆ ตามการดิ้นรนแต่ละครั้ง
‘ปล่อยมัน กูหิว’ พ่อออกคำสั่ง ร่างของผมจึงเป็นอิสระ
‘ไปเลยมึง ไปหาอะไรมาให้กูกิน เอ๊ะ..แต่ไม่ดีกว่า เดี๋ยวมึงจะหลบหนีจากพวกกูไป ให้มึงตะกุยโกยดินนี่ดีกว่า เผื่อว่าจะมีอาหารและน้ำเหลืออยู่บ้างใต้ดินที่ถมอยู่นี่ เอาซี ชักช้าอยู่ทำไม กูบอกให้มึงตะกุยดิน ไม่ได้ยินหรือ’
ผมจึงเริ่มตะกุยดินตามคำสั่งของพ่อเพื่อจะค้นหาอาหารและน้ำที่พ่อว่ามันถูกถมอยู่ใต้เบื้องล่างนี้
มือของผมทำงานอย่างว่องไวชำนิชำนาญ ร่างกายของผมเริ่มขยายใหญ่ขึ้นตามลำดับ และเรี่ยวแรงของผมก็มากมายมหาศาล อวัยวะทุกส่วนของผมทำงานเต็มกำลัง นับนานหลายชั่วโมงที่ผมตะกุยโกยดินลึกลง ลึกลง แต่ไม่มีทีท่าว่าจะพบอาหารและน้ำหรืออื่นใด มีเพียงอุปกรณ์เครื่องใช้ในชีวิตประจำวันในโลกเก่าเท่านั้นที่ถูกขุดขึ้นมา อุปกรณ์เครื่องใช้ทุกอย่างที่จำเป็นในชีวิตประจำวัน จำนวนมากมายมหาศาลที่ผมนำมันขึ้นมา กองพะเนินเทินทึกไว้ ร่างกายผมขยายใหญ่ขึ้นไปเรื่อยๆ เกินกว่าร่างกายของผมที่เคยได้ขยายใหญ่สุดในโลกเก่า ผมไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยหรือหิวโหยอะไรอีกต่อไปแล้ว ตะกุยโกยซ้ำๆ อย่างนั้นจนกระทั่งเสียงของพ่อสั่งให้ผมหยุดด้วยน้ำเสียงที่แหบโหยคล้ายคนที่กำลังอ่อนแรงจนเกือบใกล้สิ้นใจตายอยู่รอมร่อแล้วนั่น
ฉับพลันผมหยุดลงตามเสียงสั่ง และไม่กี่วินาทีต่อมา พี่สาวทั้งสองคนของผมก็กระโจนเข้าใส่ พร้อมกับพ่อที่ถือมีดปลายแหลมที่ผมเพิ่งตะกุยโกยขึ้นมาจากดินตามติดเข้าหา พ่อค่อยๆ เดินไต่ตามลำตัวของผมขึ้นมา แล้วมาหยุดอยู่ตรงที่ลำคอ แล้วปาดมีดลงไปบนคอหอยของผม.